kentriki ΕΛΛΑΔΑ

Αποκλειστικό: Η επανάσταση άργησε στο ραντεβού (φωτο) από τον Παναγιώτη Ivey


Η επανάσταση άργησε στο ραντεβού: Το προηγούμενο Σάββατο, 2 Μαρτίου, οι Πορτογάλοι συγκεντρώθηκαν σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας αντιδρώντας στις πολιτικές λιτότητας της κυβέρνησής τους. Κάποιοι μίλησαν για 500.000 κόσμο, άλλοι για 1.000.000. Δεν έχει σημασία ο πραγματικός αριθμός. Πάντως ήταν εντυπωσιακά πολλοί. Εγώ ζήλεψα.

Με αφορμή αυτό λοιπόν και κάποια «κοροϊδευτικά» τους σχόλια προς τους Έλληνες που δεν αντιδρούν καθόλου, οργανώθηκε χθες στο Σύνταγμα – μέσω facebook – συγκέντρωση που από πολλούς βαφτίστηκε ως επιστροφή των Αγανακτισμένων. Αν πριν 2 χρόνια ήταν αγανακτισμένοι τώρα σίγουρα πρέπει να είναι απελπισμένοι. Γιατί τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ή μάλλον έχει αλλάξει προς το χειρότερο.

Ήταν Κυριακή, ο καιρός ήταν υπέροχος, δεν είχα να κάνω τίποτα, οπότε σκέφτηκα «Γιατί να μην κατέβω;» Γιατί κάποιος να μην πάρει έναν καταραμένο καφέ σε χάρτινο και να τον πιει με την παρέα του έξω από τη Βουλή αντί να το κάνει στρογγυλοκαθισμένος σε μια καφετέρια 200 μέτρα πιο πέρα και να τον πληρώσει 4 ευρώ – και βάλε; Προφανώς, επειδή είναι στρογγυλοκαθισμένος.

Τελευταία μου κίνηση πριν φύγω από το σπίτι για να συναντήσω την αδερφή μου ήταν να κοιτάξω τους συμμετέχοντες στο event του facebook. 2.900 άτομα και κάτι. Λίγοι. Ανάμεσά τους κι αρκετοί φίλοι – γνωστοί. «Ωραία» σκέφτηκα, «η παρέα θα μεγαλώσει».

Οι συρμοί του μετρό ήταν γεμάτοι από κόσμο, νεολαία, γονείς με μικρά παιδιά, παππούδες. Οι μισοί να σταματούσαν στο Σύνταγμα θα γέμιζε. Έφτασα κατά τις 6 παρά. Στα σκαλιά οι κλασσικοί break-dancers να κάνουν τα δικά τους και κόσμος να χαζεύει. Στις 6 ακριβώς στάθηκα με την αδερφή μου μπροστά από τα κιγκλιδώματα στο προαύλιο του Άγνωστου Στρατιώτη. Εμείς κι άλλα 30 άτομα. Η πρόγνωση της αδερφής μου ότι το όλο σκηνικό θα αποδεικνυόταν μεγάλη φούσκα φαινόταν να δικαιώνεται.

Ηχηρή παρουσία είχε μια ομάδα με νέους του ΑΚΕΠ που είχε σηκώσει ένα πανό στο οποίο προπαγάνδιζε τα πολιτικά μηνύματα του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής και φώναζε ζωηρά συνθήματα. Τράβηξα μερικές φωτογραφίες. Με κάθε συρμό του μετρό ανέβαινε τα σκαλάκια όλο και περισσότερος κόσμος μέχρι που μαζεύτηκαν αρκετοί. Λίγα μέτρα να κάνανε μπροστά και θα έκλεινε η Λ. Αμαλίας, πράγμα που συνέβη μερικά λεπτά αργότερα κατόπιν προτροπής από τους συγκεντρωμένους στην πλευρά μας.

Αστυνομικές δυνάμεις δε φαίνονταν πουθενά, οι αναρχικοί ποτέ δεν έρχονται σε τέτοιου είδους καλέσματα, οπότε όλα έδειχναν ότι θα ήταν μια ειρηνική συγκέντρωση χωρίς παρατράγουδα. Ασφαλίτες ανάμεσά μας θα υπήρχαν σίγουρα – αυτοί δε λείπουν ποτέ – αλλά άντε να τους καταλάβεις. Μια γιαγιά πιο πέρα είχε σηκώσει ένα μικρό κομμάτι χαρτόνι που έγραφε «Φοβάμαι την πείνα, Θεέ μου». Ένας κύριος ακριβώς δίπλα μας με ταλαιπωρημένα ρούχα σχολίαζε με πάθος την αδράνεια των Ελλήνων μπροστά στις συνθήκες εξαθλίωσης που μας έχουν επιβληθεί. Χλιαρά συνθήματα από δω κι από εκεί. Τίποτα το σπουδαίο, καμιά όρεξη. Αξίζει να σημειωθεί ότι το κεντρικό σύνθημα «Φτώχεια, ανεργία, αυτοκτονίες. Φτάνει πια!» δεν ήταν πουθενά αναρτημένο. Ή τουλάχιστον δεν το είδα εγώ.

Έψαξα με το μάτι να βρω κάποιον από τους γνωστούς που είδα από το facebook ότι θα κατέβαιναν. Κανείς. Μόνο τον Άκη βρήκα με τον οποίο έτυχε το προηγούμενο βράδυ να σχολιάζουμε ότι λόγω των επεισοδίων στις Σκουριές και την Ιερισσό θα είχε ανταπόκριση το κάλεσμα. Φρούδες ελπίδες.. Στο ζενίθ της η συγκέντρωση πρέπει να μάζεψε περί τα 1.000 με 1.500 άτομα. Ούτε καν τα άτομα που είχαν δηλώσει παρουσία στο facebook δεν κατέβηκαν. Ούτε καν το πλήθος που έκανε βόλτα γύρω από την πλατεία δεν ανέβηκε να δει τι συμβαίνει – έστω από περιέργεια. Πλήρης αδιαφορία. Έβγαλα μερικές φώτο ακόμα. Η αδερφή μου με αποχαιρέτισε για να πάει στη δουλειά. Εγώ αποφάσισα να μείνω. Όπως είπα, δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω.

Κατά τις 7 και κάτι και χωρίς κάποιον προφανή λόγο, διμοιρίες των ΜΑΤ που είχαν μαζευτεί νωρίτερα στο δεξί άκρο της Βουλής μας κύκλωσαν σχηματίζοντας ένα Π κι άρχισαν να διώχνουν με τη βία – με γκλομπ κι ασπίδες δηλαδή – τον κόσμο από το κιγκλίδωμα ενώ χρησιμοποίησαν σπρέι πιπεριού – όπως έμαθα αργότερα- για να απωθήσουν το πανό του ΑΚΕΠ. Υποχωρήσαμε λίγα μέτρα πιο πίσω. Από μακριά είδα ότι δημιουργήθηκε ένταση στο δεξί άκρο της συγκέντρωσης όπου είχαν μαζευτεί οι αγανακτισμένοι μοτοσυκλετιστές πιέζοντας την αστυνομία να τους αφήσει να περάσουν συμβολικά έξω από τη Βουλή. Ελάχιστοι τα κατάφεραν.

Δυο-τρεις πιτσιρικάδες διαπληκτίζονταν με μερικούς ΜΑΤάδες ενώ ένας παππούς είχε πιάσει κουβέντα με έναν από αυτούς. Πρέπει να τους τα έχωνε για κανένα δεκάλεπτο με τον κόσμο γύρω να τον επευφημεί και να χειροκροτεί. Κι άλλες φωτογραφίες. Εκ νέου ένταση στο περίπτερο μερικά μέτρα πιο πέρα, κάμερες και δημοσιογράφοι να φωνάζουν ότι η αστυνομία δεν τους αφήνει να περάσουν, προσπάθησα να πλησιάσω αλλά δεν ήταν εύκολο. Εκείνη τη στιγμή πρέπει να είχαν πετάξει κάτω αυτόν τον άτυχο διαδηλωτή με το βίντεο να κάνει από χθες το γύρω του διαδικτύου.

Έκανα μερικές βόλτες ανάμεσα στο πλήθος. Δε διαπίστωσα κάποια υπεροχή σε ηλικιακές ομάδες. Μπορεί μάλιστα να υπερείχαν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, αλλά δε θέλω να το πιστέψω. Όλοι με μια απορία για το που είναι όλος αυτός ο κόσμος που διαμαρτύρεται καθημερινά ότι του καταστρέφουν τη ζωή, που είναι το 62% των νέων ανέργων, που είναι όλοι αυτοί που βγαίνουν και ωρύονται όλη μέρα στις ραδιοφωνικές εκπομπές ότι θα πάρουν τα όπλα γιατί πεινάνε. Τα έλεγαν και μεγάλοι αυτά, ηλικιωμένοι αλλά δεν έβλεπα πουθενά κοντά τα ίδια τους τα παιδιά. Οι περισσότεροι στέκονταν βουβοί να χαζεύουν τους άντρες των ΜΑΤ που πρέπει να έπλητταν αφόρητα.

Κατά τις 9 παρά έβαλα την κάμερα στην τσάντα οριστικά. Αποφάσισα να φύγω. Δεν έβλεπα το λόγο να μείνω παραπάνω. Σύντομα η σεμνή τελετή θα λάμβανε τέλος. Η επανάσταση άργησε στο ραντεβού και πάλι. Δεν εμφανίστηκε καν για την ακρίβεια. Ίσως μια άλλη φορά. Τράβηξα απογοητευμένος προς Καρύτση να με κεράσει μια μπύρα ένας φίλος στο μπαρ που δουλεύει. Αυτό τουλάχιστον ήταν γεμάτο.

Δε ξέρω πότε σταμάτησε ο κόσμος να κατεβαίνει στο δρόμο. Νομίζω πως καθοριστικό ρόλο έπαιξαν τα θύματα της Marfin. Οι περισσότεροι φίλοι μου δεν έρχονται γιατί φοβούνται τα επεισόδια, άλλοι αδιαφορούν, άλλοι δε βλέπουν το λόγο να το κάνουν. «Δε θα αλλάξει κάτι», λένε. Ναι, μόνο βγαίνοντας στο Σύνταγμα δε θα αλλάξει, αλλά πρέπει να το στηρίζουμε γιατί είναι καλύτερο από το να καθόμαστε στον καναπέ μας. Τελευταία μεγάλη συγκέντρωση που βρέθηκα θυμάμαι ήταν πέρσυ στις 12 Φεβρουαρίου. Το 2012. Τώρα έχουμε Μάρτιο 2013 κι οι ζωές μας έχουν πάει 100 χρόνια πιο πίσω.

Μάλλον λείπει το βασικό θέμα. Ήμουν παρών και στις περισσότερες συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων. Των αυθεντικών. Θυμάσαι; Και να μη θυμάσαι δε σε παρεξηγώ. Ποιος θυμάται πλέον; Τότε λοιπόν το βασικό θέμα ήταν μνημόνια-δάνεια-φτωχοποίηση – πολιτική αστάθεια. Τώρα ανάμεσα στα δάνεια και το αν θα πάρουμε την επόμενη δόση, στο αν θα ανακοινωθούν τα νέα μέτρα, ακούς για τα σκάνδαλα στα μεταλλεία, για την “τρομοκρατία”, για το Dancing with the stars και τη Eurovision, για τα παιδιά που πεθαίνουν στη Λάρισα, για ό,τι μπορείς να φανταστείς και μέσα στο χυλό του infotainment δεν ξέρεις ούτε ποιος, ούτε τί κάνει κουμάντο, ούτε πώς να συντάξεις μια διαμαρτυρία πρακτικά και δεν μπορεί να υπάρχει μια συνεκτική αποκωδικοποίηση για να υπάρχει και μια συντεταγμένη δράση. Οπότε όλοι περιμένουν να ακούσουν την επόμενη δράση της ΧΑ.

Μάλλον όλα δεν είναι αρκετά για τους περισσότερους. Μάλλον δεν έχουμε πίστη. Στους εαυτούς μας κυρίως…

Παναγιώτης Ivey


Leave a Comment

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Επιτρέπονται τα εξής στοιχεία και ιδιότητες HTML: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.