Ελλάδα: Η χώρα που γέννησε την Δημοκρατία αλλά την εκτέλεσε εν ψυχρώ – του Μάρκο Ντενίς
Ακούγοντας κανείς από το εξωτερικό την λέξη Ελλάδα δυο πράγματα μπορεί να αναλογιστεί. Τις καταγάλανες παραλίες και την Δημοκρατία που γέννησε και έφερε στους λεγόμενους δυτικούς λαούς. Η Δημοκρατία όπως και χρυσός αιώνας του Περικλή που ανακαλούμε κατά καιρούς στις πολιτικές μας συζητήσεις στις παρέες μα είναι μια πονεμένη ιστορία για τον σύγχρονο πληθυσμό και πολιτισμό. Όσο προκλητικό και εάν ακουστεί(διαβαστεί για να ακριβολογήσουμε) η Δημοκρατία είναι πιο αναχρονιστική καραμέλα που μας κρατάει στο σύννεφο μας. Τι θέλω να πω!
Αρκετές φορές έχω κάνει συζητήσεις με συνομήλικούς μου (20 ετών και κάτι παραπάνω) περί Δημοκρατίας του Περικλέους και της σύγχρονής μας κατάστασης. Ως όρος καταλήξαμε πως εν μέρει είναι αποδεκτός και στις μέρες αλλά τελικά δεν έχει τόσο σχέση με την εποχή της κλασσικής Αθήνας. Γιατί; Μα γιατί η διαχείριση αυτή των κοινών πραγμάτων μπορούσε να είναι αποτελεσματική διότι ο πληθυσμός ήταν μηδαμινός συγκριτικά με το σήμερα . Οι πολίτες( ο δήμος) κρατούσαν τα ηνία, σε αντιδιαστολή με το σήμερα είναι αντιπροσωπευτική η διαχείριση των κοινών, καθώς ο πληθυσμός είναι πολύ μεγαλύτερος. Πήρα αφορμή να γράψω το εν λόγω άρθρο ύστερα από ένα κείμενο που διάβασα πριν από ένα μήνα περίπου στην Huffington Post που η Γαλλίδα συντάκτρια αναρωτιόταν “μήπως η Δημοκρατία τελειώνει από εκεί που ξεκίνησε;”
Η κατάλληλη ευκαιρία είναι η σημερινή μέρα 24 Ιουλίου 2013, 39 χρόνια πριν τέτοια μέρα εγκαθιδρυόταν η Δημοκρατία ξανά εν Ελλάδι ύστερα από την δικτατορία των συνταγματαρχών. Πώς έχει η κατάσταση στο σήμερα; Τελικά το πολίτευμα αυτό έχει τρωτά σημεία; Ανακαλώντας στο μυαλό καταστάσεις που βιώνω και βλέπω με τα μάτια μου στην καρδιά της Δημοκρατίας (κάποτε) καταλήγω στο συμπέρασμα πως η τελειοποιημένη διαχείριση ενός κράτους δεν είναι αψεγάδιαστη και τελικά είναι πιο εύθραυστη από ποτέ.
Θα το αφήσω στην κρίση του καθενός να καταλάβει και να συνειδητοποιήσει εάν πραγματικά όλα αυτά που ζούμε στο πετσί μας καθημερινά είναι Δημοκρατικά. Αυτό που θέλω να τονίσω και να κάνω επίκληση σε αυτά που έγραψε στην βρετανική σελίδα η Athena Tacet είναι πως μάλλον πρέπει να βάλουμε καινούργιες διαχωριστικές γραμμές όπως και ορισμούς και να αναθεωρήσουμε τις Δημοκρατικές μας αξίες.
Στα παραδείγματά μας λοιπόν: Πόσο Δημοκρατικό λοιπόν είναι να βλέπεις στους δρόμους ανυπεράσπιστα παιδιά που βρίσκονται στο έλεος των ναρκωτικών να είναι κίνδυνος για την δημόσια υγεία; Η κοινωνία να αδιαφορεί με τον κράτος Δικαίου και κοινωνικό Κράτος να μην ασχολείται. Πόσο Δημοκρατικό άραγε είναι όταν προσπαθείς να παράγεις καλοκουρδισμένες μηχανές για το δικό σου αύριο και όχι για το αύριο των επερχόμενων γενεών; Πόσο Δημοκρατικό είναι όταν πετσοκόβεις αργά και βασανιστικά και στην συνέχεια καις τα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς; Οι παιδαγωγοί κάποτε υπήρχαν για να δίνουν την ικανότητα στους νέους να ζουν καλά, τώρα απλώς βγάζουν ρομπότ (η πλειοψηφία) από το εργοστάσιο. Ο Πωλ Βαλερύ, Γάλλος ποιητής, όπως είχα διαβάσει κάποτε πως “ο καλύτερος τρόπος για να κάνεις πραγματικά τα όνειρά σου είναι να ξυπνήσεις.” Δεν έχει άδικο, μόνο που εδώ στην Ελλάδα έχουμε ξυπνήσει με τον πλέον βίαιο τρόπο.
Συνεχίζοντας τον λογισμό μου, πόσο Δημοκρατικό είναι να κλείνεις ετσιθελικά και πραξικοπηματικά (κατ εμέ) εν μια νυκτί έναν δημόσιο φορέα που παράγει πολιτισμό και παρέχει πλουραλισμό όπως η Δημόσια τηλεόραση; Μια από τις αξίες της Δημοκρατίας είναι το κράτος Δικαίου και η αξιοκρατία. Τι από τα δυο υφίσταται στα χώματα αυτά το 2013; Τίποτα από τα δυο (οι εξαιρέσεις υπάρχουν έτσι για να υπάρχουν και είναι λίγες). Πόσες θέσεις καταλαμβάνονται μη αξιοκρατικά; Πάμπολλες γιατί υπάρχει ακόμα και επικρατεί η οικογενειοκρατία και το ρουσφέτι.
Είναι άραγε δίκαιο στην Ελλάδα να διώκεται ποινικά ένας δημοσιογράφος όταν αποκαλύπτει μια λίστα ατόμων που ζουν πλουσιοπάροχα εις βάρος άλλων και δεν δηλώνουν τίποτα παρά το γεγονός πως έχουν εκατομμύρια στο εξωτερικό; Η Ελλάδα γέννησε τον λόγο αλλά κατάφερε να κάνει τα παράλογα λογικά. Δεν δύναται ο ίδιος δημοσιογράφος να βραβεύεται από την εφημερίδα Guardian και από διεθνείς δημοσιογραφικές ενώσεις και εδώ να καταδιώκεται σαν εγκληματίας, την ώρα που άλλοι ζουν ελεύθεροι ανάμεσά μας.
Το άνωθεν θέμα είναι μια πονεμένη ιστορία και η παραφιλολογία που μπορεί να αναπτυχθεί θα πάρει ώρες και τελικά θα βρεθούμε στο αρχικό σταυροδρόμι. Κλείνοντας δεν έχω για άλλη μια φορά να προτείνω λύση αλλά μπορώ να σας νουθετήσω πως για να αλλάξει αυτός ο τόπος θα πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς και να πάψουμε να λειτουργούμε όλοι ατομικιστικά. Εξάλλου όπως έλεγε και ο Γάντι (ένα μότο του που εγώ προσωπικά ως φιλόδοξος νέος έχω για φόντο στο κινητό μου) “Γίνε η αλλαγή που θα ήθελες να δεις στον κόσμο”. Κάποια στιγμή μπορεί να επέλθει η αναγέννηση από τις στάχτες μας ως άλλος φοίνιξ και το χάος θα κλειδωθεί στο χρονοντούλαπο. Έως τότε καληνύχτα Ελλάδα!
