Εσύ πόσο αδιάκριτος είσαι με μια ανύπαντρη μητέρα
Άσε με να μαντέψω: Όταν βλέπεις ένα ζευγάρι με το παιδάκι τους, ΔΕΝ πας ποτέ να τους ρωτήσεις αν είναι παντρεμένοι. Επίσης ΔΕΝ τους ρωτάς αν απέκτησαν αυτό το παιδάκι κατά λάθος, ΔΕΝ ρωτάς αν θεωρούν τους εαυτούς τους κατάλληλους να το μεγαλώσουν ΟΥΤΕ αν προτίθενται να χωρίσουν ή να παραμείνουν μαζί. Έτσι είμαστε γενικά αναφορικά με τα παιδάκια: Λέμε ένα «Να το χαίρεστε» και δε γινόμαστε αδιάκριτοι ούτε προσβλητικοί. Εκτός αν πρόκειται για μια μητέρα μόνη.
Η ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ
Από προσωπική εμπειρία ξέρω πως τίποτα δεν εξάπτει την περιέργεια τόσο όσο μια ανύπαντρη μαμά. Γείτονες, συνάδελφοι, απλοί γνωστοί ή και παντελώς άγνωστοι σκάνε να μάθουν: Είσαι χήρα; Διαζευγμένη; Δεν παντρεύτηκες ποτέ; Τι; Γιατί; Το αξιοπρόσεχτο δεν είναι ότι οι άνθρωποι αναρωτιούνται γι’αυτά τα πράγματα αλλά ότι θεωρούν πως δικαιούνται να στα ρωτήσουν και μεγαλοφώνως. Λες κι οι κανόνες της διακριτικότητας και της ευγένειας δεν οφείλουν να ισχύουν απέναντί σου. Κάνουν, λοιπόν, στην καλύτερη περίπτωση μια τυπική εισαγωγή («Συγνώμη που ρωτάω αλλά…» ή «Να σε ρωτήσω κάτι;…») και βουρ στο ψαχνό. Προσωπικά απαντώ στην αδιακρισία είτε με σιωπή είτε ανταποδίδοντας με αδιάκριτα ερωτήματα. (Ωστόσο έχει τύχει επίσης να πω ότι ο πατέρας της μικρής είναι κάποιος πολύ διάσημος και ότι με δεσμεύει συμβόλαιο εχεμύθειας να μην αποκαλύψω τίποτα. Δεν είναι μια καλή τιμωρία για περίεργους;)
Η ΑΓΕΝΕΙΑ
Για κάποιο λόγο κάποιοι πιο ευφάνταστοι φτιάχνουν από μόνοι τους ένα σενάριο για σένα και το πολύ-πολύ να θελήσουν μερικές συμπληρωματικές πληροφορίες μόνο, από τις οποίες και αποκαλύπτεται η κεντρική πλοκή του. «Πάνε χρόνια που τον έχασες;» → θάνατος. «Το κατήγγειλες ποτέ;» → βιασμός. «Το παιδί ξέρει ποιος είναι ο πατέρας του;» → μεθυσμένο sex με αγνώστους. (Σ’αυτό το τελευταίο έχω κατά φάσεις απαντήσει «Ε, τον βλέπει στα βίντεο κλιπ».) Και ούτω καθεξής. Όμως, αλήθεια το χιούμορ δεν απαλείφει την αγένεια. Δύσκολα θα μπορέσω να ξεχάσω εκείνη την υπάλληλο σε δημόσια υπηρεσία που, όταν είδε σε έγγραφο κενή την υπογραφή πατέρα, μου είπε επί λέξει: «Δε με νοιάζει αν το παιδί το’κανες με τον πατέρα σου ή με τον αδελφό σου. Να τον βάλεις να υπογράψει.»
ΟΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ
Όταν είσαι ανύπαντρη μητέρα, όλοι θεωρούν πως ξέρουν τι είδους άνθρωπος είσαι. Και υπάρχουν μόνο δύο ενδεχόμενα: είσαι είτε «καημενούλα» είτε «σκληρό καρύδι». Είτε είσαι ένα θύμα, ένα πληγωμένο εγκαταλελειμμένο πουλάκι, ένα πλάσμα ανυπεράσπιστο είτε είσαι μιας πρώτης τάξεως σκύλα, μια ψυχρή υπολογίστρια που παίρνει ακριβώς και μόνο αυτό που θέλει και δεν κάνει εκπτώσεις σε τίποτα. Παρότι ο ρόλος της δεσποσύνης εν κινδύνω μπορεί να είναι πολύ χρήσιμος κατά φάσεις και παρότι μια ψυχρή σκύλα αντιμετωπίζεται συχνά με σεβασμό και θαυμασμό, οφείλω να επισημάνω πως συνήθως δεν ισχύει τίποτε από τα δυο. Η single mom έχει κι αυτή τα πάνω και τα κάτω της, τις ατυχίες και τα τυχερά της, δεν έχει πιάσει τη ζωή από τα κέρατα αλλά ούτε κι η ζωή την πέταξε στου δρόμου την άκρη. Απλώς ζει και το παλεύει όπως όλοι.
ΟΙ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ
Εντελώς αυθαίρετα το να μεγαλώνεις μόνη σου ένα παιδί θεωρείται εξ ορισμού δυσάρεστο. Εμείς οι Έλληνες, λοιπόν, πιστεύουμε πως, όπου βλέπουμε κάποιον σε δυσκολία, οφείλουμε να βοηθήσουμε. Κατά κανόνα, βέβαια, δίνοντας μόνο τις πολύτιμες συμβουλές μας. Βλέπεις κάποιον να ζορίζεται να παρκάρει; Στέκεσαι κι αρχίζεις «Έλα, έλα… Όπα! Παρ’το αλλιώς τώρα.». Βλέπεις ανύπαντρη μητέρα; Αρχίζεις «Το παιδί χρειάζεται και τους δυο γονείς του.» ή «Κοίτα να φτιάξεις τη ζωή σου.», «Κοίτα να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου.», «Κοίτα να βρεις κανέναν. Το παιδί θα μεγαλώσει και θα μείνεις μόνη.». Εκ μέρους των ανύπαντρων μαμάδων θα μπορούσα να σου απαντήσω πολλά. Θα μπορούσα να σου εξηγήσω ότι οι ζωές μας δεν είναι κατεστραμμένες, όπως νομίζεις. Θα μπορούσα να σου επισημάνω πως, αν όλοι οι γονείς ήταν κατάλληλοι για τα παιδιά τους, το Χαμόγελο του Παιδιού δε θα υπήρχε. Θα μπορούσα να σου υπενθυμίσω πως όλοι οι γονείς νιώθουν πως άδειασε η φωλιά, όταν τα παιδιά τους φεύγουν. Θα αρκεστώ, όμως, να πω αυτό: Ξέρεις κάτι; Δε ζήτησα τη γνώμη σου.
Γιάννα Γούναρη