Η προδωμένη «Γενιά του Πολυτεχνείου». Του Πάνου Βεσινιώτη

Φέτος συμπληρώνονται αισίως σαράντα χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου 1973.

Έχουν πολλά γραφεί για την εξέγερση αυτή και πολύ περισσότερα για τη γενιά που συμμμετείχε σε αυτή την εξέγερση η οποία απέκτησε το προσωνύμιο η «Γενιά του Πολυτεχνείου». Εξυπακούεται ότι στην εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν συμμετείχε με φυσική παρουσία ή ιδεολογική ή νοερά όλη η γενιά.

Αυτή η γενιά γεννήθηκε στα τέλη του εμφυλίου πολέμου και μέχρι το 1955 και είναι οι σημερινοί εξηντάρηδες συν πλην 2-3-4 χρόνια.

Είναι η γενιά που έζησε στον απόηχο της κατοχής, της μεγάλης πείνας, του εμφυλίου πολέμου και των θρήνων των γονέων τους για τα αγαπημένα πρόσωπα που έχασαν τη δεκαετία του 1940.

Η πλειονότητα της γενιάς αυτής πέρασε τα παιδικά της χρόνια, δηλαδή μέχρι και τα πρώτα 3-4 χρόνια της δεκαετίας του 1960, μέσα στη φτώχεια, την ανέχεια και την εξαθλίωση, ζούσε σε μικρά σπιτάκια συνήθως του ενός δωματίου με την τουαλέτα συνήθως έξω από το σπίτι τους, χωρίς θέρμανση, η ξυλόσομπα ήταν προνόμιο των λίγων, χωρίς ψυγείο αν κάποιοι είχαν αυτό ήταν του πάγου, χωρίς ραδιόφωνο, χωρίς ηλεκτρικό σε ορισμένα σπίτια, χωρίς νερό, το νερό το έφερναν από μακρυά με ντενεκέδες τα ίδια τα παιδιά της γενιάς αυτής σε καροτσάκια φτιαγμένα από τα ίδια με ψαροκασέλες.

Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν με παντελονάκια μπαλωμένα, με τρύπια παπούτσια, που λόγω του ότι όλοι οι δρόμοι ήταν χωμάτινοι όταν έβρεχε έχαναν τα παπούτσια τους μέσα στις λάσπες και συνέχιζαν ξυπόλητα και βρεγμένα ως το κόκαλο, καθώς ομπρέλες οι περισσότερες οικογένειες δεν είχαν, το σχολείο απήχε στην καλύτερη περίπτωση τουλάχιστον μισή ώρα με τα πόδια. Δεν είχαν αγοραστά παιχνίδια, έφτιαχναν μόνα τους τα παιχνίδια τους όπως, πατίνια, καρότσια, χαρταετούς. Οι μπάλες ποδοσφαίρου ήταν ακριβές κι αν κάποιος είχε μια ήταν ο μοναδικός στη γειτονιά και τον παρακαλούσαν όλοι να τη φέρνει για να παίζουν. Τα παιχνίδια που έπαιζαν ήταν όλα ομαδικά όπως, το ποδόσφαιρο, το κυνηγητό, το κρυφτό, τα γκαζάκια, η μακρυά γαϊδούρα, τα μήλα, το σκοινάκι, το κουτσό, κ.ά..

Τα ρούχα που είχαν ήταν λιγοστά και συνήθως φτιαγμένα από τις μανάδες τους από άλλα παλιά, όπως και τα πουλοβεράκια τους κι αυτά πλεγμένα από τις μανάδες τους. Όπως γίνεται αντιληπτό ο χειμώνας για όλους ήταν ένας οιονεί εχθρός, καθόσον εκτός από τα λίγα και όχι βαριά ρούχα δεν υπήρχε σε όλα τα σπίτια ξυλόσομπα για θέρμανση, αλλά μόνο μία γκαζιέρα πετρελαίου που χρησιμοποιείτο για το μαγείρεμα και ετοποθετείτο αναμμένη κάτω από το μοναδικό τραπέζι που υπήρχε στο μοναδικό δωμάτιο και γύρω γύρω καθόταν όλη η οικογένεια προσπαθώντας να ζεσταθεί. Στο τραπέζι με τη λάμπα πετρελαίου επάνω προσπαθούσαν να διαβάσουν τα παιδιά παρουσία όλης της οικογένειας. Στους τοίχους γύρω γύρω υπήρχαν τα κρεβάτια με υφαντή μάλλινη μπάντα στον τοίχο για προστασία από το κρύο.

Τα παιδιά αυτής της γενιάς σε μεγάλο ποσοστό προσέφεραν στην οικογένειά τους είτε δουλεύοντας σε ξένους (μαγαζιά, εργαστήρια, γαλακτοπωλεία, παγοπωλεία) είτε κοντά στον πατέρα τους στο επάγγελμά του, όχι μόνο τα καλοκαίρια αλλά και τις αργίες ή και τα απογεύματα ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε οικογένειας. Οι διακοπές ήταν άγνωστες και ως λέξη ακόμα και για πολλά χρόνια μετά.

Το φροντιστήριο για τις εισαγωγικές εξετάσεις στα Πανεπιστήμια πάλι δεν ήταν για όλους, αλλά και για όσους είχαν την οικονομική δυνατότητα, μόνο για μια σχολική χρονιά, την τελευταία.

Μεγαλώνοντας αυτή η γενιά έζησε όλη την επτάχρονη στρατιωτική δικτατορία και τις γνωστές απαγορεύσεις της και στερήσεις ελευθερίας και έκφρασης.

Εξεγέρθηκε λοιπόν αυτή η γενιά των 18-24 περίπου ετών, όπως και έπρεπε να κάνει τότε, με τα γνωστά αιτήματα για πτώση της χούντας, δημοκρατία, ψωμί, παιδεία, ελευθερία.

Κάποιοι λοιπόν από αυτούς που ήσαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και βασικά διοργανωτές αυτής, εκμεταλεύθηκαν αργότερα με την έλευση της δημοκρατίας τη συμμετοχή τους και την εξαργύρωσαν. Λόγω λοιπόν αυτών των ολίγων που εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους, και άλλων που αλλοτριώθηκαν, μερικοί χαρακτηρίζουν συλλήβδην όλη αυτή τη γενιά του Πολυτεχνείου με τα χειρότερα λόγια και ότι ευθύνεται για όλα τα δεινά αυτού του τόπου.

Όχι, δεν είναι έτσι, δεν ευθύνονται όλοι, δεν τα φάγαμε όλοι, δεν κλέψαμε όλοι, γιατί υπάρχουν και οι υπόλοιποι της γενιάς του Πολυτεχνείου, οι άγνωστοι, οι αφανείς, οι χαμηλών τόνων, οι ιδεολόγοι, οι έντιμοι, που δεν μπήκαν στην πολιτική, που δεν εκμεταλεύτηκαν τίποτα, που μόχθησαν στη ζωή τους και στον επαγγελματικό τους στίβο, αγωνίστηκαν, αντέδρασαν και τελικώς προδώθηκαν.

Ναι! ΠΡΟΔΩΘΗΚΑΝ από όλους, προδώθηκαν οι ιδέες τους, προδώθηκαν τα όνειρά τους για μια καλύτερη κοινωνία, μια καλύτερη Ελλάδα και τελικά αγνοημένοι βρέθηκαν ανήμποροι στη σύνταξη με ισχνές πλέον συντάξεις και φορτωμένοι οφειλές από δάνεια.

Περίμεναν όμως, ναι περίμεναν από κάποιους να αντιδράσουν, από ποιούς; Μα από ποιούς άλλους, από τα παιδιά τους γιατί οι νέοι πάντα έχουν τις νέες ιδέες και παίρνουν τη σκυτάλη για το μέλλον, οι νέοι αντιδρούν και επαναστατούν, οι νέοι π.χ. έκαναν και το Μάη του ’68 στη Γαλλία και όχι οι ηλικιωμένοι και ευρισκόμενοι στο απιέναι όπως είναι πιά η περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου.

Άρα, να κοιταχτούν οι νέοι στον καθρέφτη και να πουν τα ανάλογα στον εαυτό τους και όχι να μεταθέτουν ευθύνες σε μια ολόκληρη γενιά (αυτή του Πολυτεχνείου) δηλαδή στους γονείς που τους γέννησαν, διότι θα έπρεπε να είχαν αντιδράσει στα κακώς κείμενα και σε οτιδήποτε έβλεπαν λανθασμένο. Επίσης, είναι απαράδεκτο να υβρίζουν τους γονείς τους γιατί ήσαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, διότι έτσι αυτοί έχουν σήμερα το δικαίωμα να εκφράζονται ελεύθερα, να ψηφίζουν και να απολαμβάνουν τα αγαθά της δημοκρατίας.

Η προδωμένη γενιά του Πολυτεχνείου είναι αυτή που στερήθηκε, υπηρέτησε τις ένοπλες δυνάμεις της Πατρίδας για 28 μήνες, αγωνίστηκε και δούλεψε γιά ένα καλύτερο μέλλον, διακοπές πήγε για πρώτη φορά στο γαμήλιο ταξίδι, γέννησε τους σημερινούς νέους και νέες, τους ανέθρεψε, τους έντυσε, τους τάϊσε, τους σπούδασε, τους πρόσφερε τα πάντα αυτοκίνητο, διασκέδαση σχεδόν κάθε βράδυ, διακοπές, σπίτι, τους πάντρεψε, φρόντισε και δεν στερήθηκαν τίποτα, ενώ αυτή η προδωμένη γενιά του Πολυτεχνείου βρίσκεται τώρα πλέον σε δεινή οικονομική κατάσταση και αντί για ευχαριστώ οι νέοι (τα παιδιά της) την υβρίζουν κι από πάνω, την λοιδωρούν, και κατά βάθος ίσως μάλλον περιμένουν πάλι από αυτή την προδωμένη και γερασμένη πιά γενιά του Πολυτεχνείου να αντιδράσει αντ΄αυτών στα κακώς κείμενα. Αιδώς Αργείοι!!!

Θα εισπράξετε στο μέλλον τα «εύσημα» από τα δικά σας παιδιά, γιατί θα κληθείτε να απολογηθείτε σε αυτά για τα πεπραγμένα σας. Κοιμηθείτε τον ύπνο του δικαίου.

Καληνύχτα!!!

Πάνος Βεσινιώτης

OloiGiaOlous.gr