Θύμα bullying, 15 χρόνια μετά, στο oloigiaolous: «Νιώθω ακόμα οργή αλλά τους ευχαριστώ κιόλας»…

Το λαμπερό χαμόγελο της Γεσθημανής Ρουμπάνη, δεν μαρτυρά τις δύσκολες μέρες που πέρασε στο Γυμνάσιο εξαιτίας των συμμαθητών της. «Tο Γυμνάσιο ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου» γράφει στο facebook status της, ανήμερα της Παγκόσμιας ημέρας κατά του Σχολικού Εκφοβισμού, και παρακινεί τα παιδιά να μιλήσουν, να αντιδράσουν αλλά και να αγκαλιάσουν το διαφορετικό.

Ένα πρόβλημα υγείας που καθυστέρησε την ανάπτυξή της για μερικά χρόνια, έγινε αφορμή για πειράγματα, εκφοβισμό, σεξιστικά σχόλια και απομόνωση, στην εφηβεία. Σήμερα, πλέον υγιής, κοινωνική και επαγγελματικά καταξιωμένη, αναπολεί το παρελθόν, νιώθοντας πως φάνηκε ανέλπιστα δυνατή και ώριμη για την τότε ηλικία της, και παρακινεί όσα παιδιά βασανίζονται από ανόητα σχόλια, αστεία αλλά και δυσκολότερες καταστάσεις λεκτικής και σωματικής βίας, να μιλήσουν, να αντισταθούν και να παλέψουν για ένα καλύτερο αύριο.

Τι παρακινεί τα παιδιά να γίνουν τόσο σκληρά, επιθετικά και να αντλούν ευχαρίστηση από το βασανισμό των αδυνάτων; Πώς κάτι ασήμαντο, όπως τα σιδεράκια, τα γυαλιά, το ύψος και άλλα χαρακτηριστικά, μπορεί να οδηγήσουν ένα παιδί σε απομόνωση; Είναι η έλλειψη παιδείας, το μη κατάλληλο οικογενειακό περιβάλλον, τα λάθος ερεθίσματα από την τηλεόραση, που δημιουργούν επιθετικούς εφήβους;

Και εν τέλει, πόσο εύκολο είναι να βγει κανείς αλώβητος από μια αντίστοιχη εμπειρία Bullying;

Η 24χρονη Μάνια, Αρχιτέκτων πλέον, μοιράζεται με το oloigiaolous σκέψεις, αλλά και συμβουλές για τους την νέα γενιά…

Επειδή θεωρώ πως για να κατανοήσει κανείς καλύτερα την κατάσταση, καλό θα ήταν να γνωρίζει ποιες ακριβώς ήταν οι αφορμές για να πέσω κι εγώ θύμα bullying, θα κάνω μια μικρή εισαγωγή για τον εαυτό μου σε ηλικία 11 ετών.

Ήμουν πολύ τυχερή που οι γονείς μου φρόντισαν να ψάξουν έγκαιρα τι συνέβαινε με την ανάπτυξή μου και να μην επαναπαφθούν στο ότι η μητέρα μου είναι μικροκαμωμένη και απλώς της έμοιαζα. Έτσι ανακαλύψαμε πως είχα έλλειψη αυξητικής ορμόνης, η οποία για άγνωστους λόγους σταμάτησε να εκκρίνεται από τον οργανισμό μου σε ηλικία 6.5 ετών. Με λίγα λόγια, το σώμα και το πρόσωπό μου είχαν μείνει ίδια από τη Δευτέρα Δημοτικού μέχρι και την Πρώτη Γυμνασίου. Τότε ξεκίνησα και τη θεραπεία (κράτησε 4 χρόνια), η οποία εκτός από την καθημερινή λήψη φαρμάκου σε ενέσιμη μορφή, απαιτούσε και αυστηρό πρόγραμμα διατροφής και ύπνου, τα οποία αν δεν ακολουθούσα δε θα κατάφερνα να ανταπεξέρχομαι στις εξετάσεις μου κάθε εξάμηνο και θα μου διέκοπταν την παροχή του φαρμάκου.

Οι νέοι μου συμμαθητές λοιπόν, έβλεπαν ένα αφύσικα μικρό κορίτσι ανάμεσά τους (1.33 ύψος και υπερβολικά αδύνατη) και αυτόματα θεωρούσαν πως ο εγκέφαλός μου ήταν αντίστοιχα μικρός με το σώμα μου. Διάφορες άλλες λεπτομέρειες όπως τα σιδεράκια μου, η ενεργή συμμετοχή μου σε όλες τις εξωσχολικές δραστηριότητες και οι άριστες επιδόσεις μου ως μαθήτρια, ενίσχυαν σταδιακά εχθρικές συμπεριφορές εναντίον μου και από τα δύο φύλα. Όλες αυτές οι κοροϊδίες είχαν ριζώσει τόσο πολύ στο κεφάλι τους που ακόμη και όταν έφτασα στο 1.70 εξακολουθούσαν να με αποκαλούν «κοντή» από συνήθεια. Η βία ξεκίνησε ως λεκτική, με σχόλια υποτιμητικά και σεξιστικά, προσπάθησε κάποιες φορές να εξελιχθεί σε σωματική. Με έσπρωξαν μια μέρα στις σκάλες χωρίς προειδοποίηση, τους έσπρωξα πίσω. Πότε να μην ξεκινάς μια μάχη, αλλά πάντα να την τελειώνεις.

Ανακαλώντας αυτή την εποχή, ποια συναισθήματα θυμάσαι να σε διακατείχαν;

Οργή, πολλή οργή. Βασικά δε μπορούσα να δεχτώ ότι τολμούσαν να νομίζουν πως με φόβιζαν, γιατί ποτέ δεν το έκαναν. Ενίοτε ένιωθα και στεναχώρια, αλλά χωρίς να θέλω να αλλάξω τον εαυτό μου για χάρη κανενός. Είχα αναρωτηθεί κάποια στιγμή στην Πρώτη Γυμνασίου «γιατί να έχω τόσα “προβλήματα”;» αλλά η απάντηση που πήρα από τον εαυτό μου ήταν πως όλα αυτά ήταν παροδικά. Κάπως έτσι ξεκίνησα να περνάω στην αντεπίθεση, γνωρίζοντας πως μια μέρα δεν θα έχουν να πουν τίποτα πια. Να τονίσω βέβαια πως από επιλογή τελειώνοντας το Γυμνάσιο, επέλεξα να πάω σε διαφορετικό Λύκειο για να κάνω μια νέα αρχή, με νέους συμμαθητές.

[sociallocker]

Το συναίσθημα που σου προκαλούσε το bullying καθόρισε τη στάση σου απέναντι στους ανθρώπους, αλλά και στην ίδια τη ζωή;

Διαμόρφωσε κατά πολύ το χαρακτήρα μου, με πτυχές που άλλοτε είναι καλές και άλλοτε κακές. Ενώ είμαι κοινωνική και εύκολη να μου μιλήσει κανείς, δύσκολα θεωρώ κάποιον φίλο μου και ακόμη και τότε δεν είμαι ιδιαίτερα εκδηλωτική. Γενικά έγινα πολύ καχύποπτη με τους ανθρώπους, αναρωτιόμουν συχνά για ποιο λόγο με πλησίαζαν και πάντα ήμουν και είμαι σε εγρήγορση. Αλλά ποτέ δε φοβάμαι να διεκδικήσω το δίκιο μου σε οποιαδήποτε περίπτωση και σίγουρα δε χαρακτηρίζομαι ήσυχη σαν άτομο, μιλάω όποτε θέλω και λέω αυτό που θέλω.

Είχες ανακαλύψει κάποιες διεξόδους διαφυγής από αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση;

Δεν είμαι σίγουρη γι’ αυτό, γιατί πάντα είχα πάρα πολλά χόμπυ να με απασχολούν, οπότε υποθέτω ότι βοήθησαν. Εκτός αυτών όμως, νομίζω πως το κλειδί ήταν η πίστη που είχα πάντα στο εαυτό μου και στις δυνάμεις μου, χάρη στους γονείς μου πάντα.

Κρίνοντας την κατάσταση μετά από χρόνια, θεωρείς ότι οι τότε συμμαθητές σου, ήταν πραγματικά κακοί ή απλά αδυνατούσαν να αντιληφθούν τον πόνο που προκαλούν;

Πιστεύω πως σε τέτοια περιστατικά όλοι θύματα είναι. Στις βαριές περιπτώσεις είναι σαφές πως ο “bully” είναι αυτός που κουβαλάει τα μεγαλύτερα ψυχικά τραύματα και ανακουφίζεται μέσω της επίδειξης της δύναμής του, προκαλώντας αντίστοιχα τραύματα σε παιδιά που για κάποιο λόγο τραβούν την προσοχή του. Στις ελαφριές περιπτώσεις, είναι μόνο ένα «παιχνίδι», που αυτοί εύκολα ξεχνούν καθώς περνάει ο καιρός. Σε καμία περίπτωση πάντως δεν πιστεύω ότι ένα παιδί τέτοιας ηλικίας μπορεί να είναι «κακό».

Ζώντας το σήμερα και κοιτώντας το χθες, πώς πιστεύεις πως αυτό που πέρασες καθόρισε την προσωπική σου εξέλιξη;

Σίγουρα το να θες να αποδείξεις σε κάποιον την αξία σου δεν είναι και το σωστότερο κίνητρο εξέλιξης, αλλά κάπως έτσι πείσμωνα για να πετυχαίνω πάντα το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, σε όλους τους τομείς. Ακόμα και στο να καταπολεμήσω τα υποτιθέμενα προβλήματα που είχα μικρή, αφού όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ήθελαν να διαλύσουν την ψυχολογία μου, κατάφερναν μόνο να με εξοργίζουν. Με θεωρούσαν χαζή επειδή η ανάπτυξή μου είχε σταματήσει στα 6.5 μου χρόνια και έμοιαζα με παιδάκι δημοτικού; Αυτή η «χαζή» ήταν που τους κοιτούσε απαξιωτικά επειδή δε μπορούσαν να φτάσουν ποτέ τις επιδόσεις της στο σχολείο. Με αποκαλούσαν κοντή; Τόσο περισσότερο προσπαθούσα να ακολουθώ σωστά τη θεραπεία μου γνωρίζοντας πως σε λίγα χρόνια δε θα πιστεύει κανείς την αλλαγή. Με κορόιδεψαν γιατί μια μέρα πήγα στο σχολείο με το εξωστοματικό (σιδεράκια); Από τότε ξεκίνησα να το φοράω κάθε μέρα, όλες τις ώρες του σχολείου. Όπου δράση, και αντίδραση.

Φτάνοντας στο σήμερα και έχοντας πετύχει τους στόχους που έχω θέσει μέχρι τώρα, και δυστυχώς νιώθοντας ακόμη οργή για τους παλιούς μου συμμαθητές, τους ευχαριστώ που με τη συμπεριφορά τους δε μου άφησαν περιθώρια αποτυχίας.

[/sociallocker]

Έχοντας την εμπειρία, ποιος πιστεύεις πως είναι ο τρόπος αντιμετώπισης τέτοιων αντίστοιχων καταστάσεων;

Κατ’ αρχάς πιστεύω ότι η καλύτερη αντιμετώπιση είναι η πρόληψη και σε αυτή συμβάλλουν η οικογένεια και το σχολείο. Οι γονείς και οι καθηγητές θα πρέπει να είναι ανοιχτόμυαλοι και δεκτικοί στις όποιες ιδιαιτερότητες των παιδιών. Να μην τα κάνουν να αισθάνονται ένοχα γι’ αυτό που είναι και να μην τους καλλιεργούν προβληματικές συμπεριφορές, όπως είναι ο ρατσισμός. Με λίγα λόγια όταν κάποιος θέλει να γίνει γονέας, καλό θα ήταν να επαναπροσδιορίσει το πόσο και τι είδους άνθρωπος είναι. Τα παιδιά πρέπει να πιστεύουν στον εαυτό τους και να βρουν τις κλίσεις τους από μικρή ηλικία και να συζητούν με τους γονείς τους τα πάντα, διότι έτσι ωριμάζουν. Και όσο πιο ώριμη σκέψη έχει ένα παιδί, τόσο λιγότερο θα το αγγίξει η οποιαδήποτε εχθρική συμπεριφορά.

Αν η προβληματική κατάσταση έχει ξεκινήσει, το θεωρώ πολύ δύσκολο να τεθεί υπό έλεγχο. Με λίγα λόγια θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όχι αφού πέσουν στην αντίληψή μας τέτοια περιστατικά, αλλά να τα προλάβουμε πριν καν εμφανιστούν.

Εν κατακλείδι, θα ήθελα να τονίσω πως γνωρίζω ότι ήμουν από τους τυχερούς για το πώς έτυχε να αντιμετωπίσω και να ξεπεράσω αυτή την κατάσταση. Ανακαλώντας τις τότε σκέψεις μου, συνειδητοποιώ πως ήταν πολύ ώριμες για την ηλικία μου και για να επιτρέψω στον οποιονδήποτε να με λυγίσει.

Και κάπου εδώ θυμάμαι μια κοπέλα που μάταια είχα προσπαθήσει να την πείσω να μη διακόψει το σχολείο, επειδή όπως έλεγε «δεν έχω κανένα φίλο και δεν αντέχω άλλο να με κοροϊδεύουν». Μόλις της είπα πως έχει εμένα να μιλάμε, μου απάντησε πως «κι εσένα σε κοροϊδεύουν όμως». Και κάπως έτσι, δεν την ξαναείδαμε ποτέ…

oloigiaolous