Ατυχήσασα Τέχνη; – Της Pop-pen

Κατ’ επιλογήν παρατηρητής, επιλέγω να ακούσω πριν μιλήσω. Μια ολόκληρη εβδομάδα, καταιγισμός εικόνων, δημοσιευμάτων και σχολίων. Η πόλη και πάλι στα δύο και στο κέντρο 4 παιδιά πάνω κάτω 20 χρονών. Εικόνες θλιβερές, δηλώσεις αστείες και ένα καλοστημένο παιχνίδι να τραβάει τα σχοινιά προς όποια κατεύθυνση βολεύει.

Ανήκουμε στην ίδια γενιά. Μας χωρίζουν το πολύ 9 χρόνια από τον μικρότερο. Αυτός έβλεπε power rangers, όταν εγώ στην ηλικία του έβλεπα sport billy, ίσως να μην χόρεψε ποτέ μικρός σε party lambada, το χάσμα όμως νομίζω ότι καλύπτεται εύκολα. Μεγαλώσαμε στον ίδιο κόσμο.

Το video από τη σύλληψή τους προκαλεί θλίψη. Διαστρεβλωμένες ψυχές ζουν σε μια πλασματική πραγματικότητα, που αντίσταση, δικαιοσύνη και “νοιάζομαι” μεταφράζονται σε βία, ληστείες και όπλα. Τα μοναδικά λόγια που άκουσα από αυτά τα παιδιά έδειχναν ξεκάθαρα οργή και προσήλωση σε θεσμούς και ανθρώπους που τους ξεγέλασαν. Έπαιξαν μαζί τους όπως ακριβώς και η κρατική μηχανή παραγωγής καινούριων θεμάτων ενασχόλησης και διχασμού.

Η Ελληνική αστυνομία κάνει Photoshop. Οι φωτογραφίες των παιδιών παραδίδονται επεξεργασμένες στα ΜΜΕ και κανείς δεν πρόσεξε πριν σταλούν, ότι ο λαιμός ενός από τους συλληφθέντες δεν ήταν στη θέση του. Σε μια τόσο ευαίσθητη υπόθεση ένα τόσο εξόφθαλμα κακό Photoshop πυροδοτεί μία ήδη έκρυθμη κατάσταση. Κ ο εχθρός και πάλι οι «μπάτσοι».

Λυπάμαι που το χαλάω, αλλά ο πραγματικός εχθρός είναι αυτός που γαλούχησε αυτά τα παιδιά, δόμησε την πολιτική τους σκέψη και συνείδηση και τελικά έβαλε στα χέρια τους όπλα μεγαλύτερα από το μπόι τους. Ποια επανάσταση, για ποιους ακριβώς πολιτικούς στόχους μιλάμε; Προσωπικά αρνούμαι τη βία. Καμία επανάσταση δεν ήταν αναίμακτη αλλά σίγουρα είχε ισχυρά θεμέλια και συλλογικό ενδιαφέρον.

Θες όντως αλλαγή; Μπορείς να φωτοσοπάρεις τις ψυχές αυτών των παιδιών; Μπορείς να αλλάξεις τη διαστρεβλωμένη αντίληψή τους; Μπορείς να τους κάνεις να στήσουν τη δική τους πραγματικότητα σε υγιή θεμέλια; Κάν’το και τότε μίλα μου για επανάσταση. Η βία και η οποιαδήποτε μορφή τρομοκρατίας κάθε φορά που κάνει την ηχηρή της εμφάνιση κάνει απλά μια τονωτική ένεση στα σάπια θεμέλια αυτού του κρατικού μηχανισμού που αγαπάμε να μισούμε.

Όσες φωτογραφίες και να μου δείξετε, με Photoshop ή χωρίς δεν θα ασχοληθώ. Η βία δεν είναι επιλογή, ούτε πολιτική προσέγγιση. Δυστυχώς είναι απόρροια αλλά σε καμία περίπτωση ο κεντρικός πυλώνας. «Ένα χέρι ξύλο» δεν έκανε ποτέ και κανέναν καλύτερο. Γι αυτό παρακαλώ σταματήστε την παρατεταμένη έκθεσή μας σε βιαιοπραγίες, βαρέθηκα.

Όσα επιχειρήματα και αν χρησιμοποιήσετε, όσες συναισθηματικές χορδές μου και αν γρατζουνάτε τελικά η προσπάθεια σας πέφτει στο κενό. Το απόλυτο FAIL. “In mind sounds like ooooh” (Kid Cudi – Cudi Zone). Χάνετε και δεν λυπάμαι καθόλου. Έχουμε ακόμα συνείδηση, μυαλό, μνήμη και για όπου χρειαστεί το google.

Pop-pen

oloigiaolous.gr