Γεράσιμος Σκαφίδας: «Το θέατρο είναι κατάθεση ψυχής»

Καμιά φορά όταν βλέπεις έναν άνθρωπο καταλαβαίνεις πως  το μέλλον του διαγράφεται λαμπρό σε έναν τομέα που μπορεί εκείνη τη στιγμή που τον γνωρίζεις να μην το υποψιάζεται ούτε ο ίδιος.  Ο Γεράσιμος Σκαφίδας  ήταν η πιο χαρακτηριστική περίπτωση των φοιτητικών χρόνων.  Αρκούσε να παρατηρήσει κανείς πώς εκφραζόταν, πώς υποστήριζε τις απόψεις του, πώς διασκέδαζε ο ίδιος και πώς διασκέδαζε και όλη την υπόλοιπη παρέα.  Θυμάμαι σαν χθες  που – κάποια χρόνια πριν- του έλεγα ότι μια μέρα θα γίνει σπουδαίος ηθοποιός.  Σήμερα μπορείς να τον θαυμάσεις στη σκηνή του θεάτρου Olvio στην παράσταση «Ο κουλοχέρης του Σποκέιν», που χάρη και στο δικό του πάθος παίζεται για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, όπως επίσης και στον «Μάγο του Οζ» στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού κάθε Σάββατο (12μμ)  και Κυριακή (11πμ) μεσημέρι.

H συνέντευξη στο oloigiaolous.gr

Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;

Πολύ όμορφα. Μεγάλωσα σε ένα πολύ προστατευμένο περιβάλλον  με την ευρύτερη έννοια της οικογένειας. Βασικά όμως μεγάλωσα με τη γιαγιά μου. Εκείνη μου έδωσε τα πρώτα ερεθίσματα της αγάπης. 

Ποιο ήταν το όνειρο που είχες από μικρός;

Ήθελα πάντα να κάνω αυτό που είχα στο μυαλό μου. Σκεφτόμουν πολύ ότι ήθελα να έχω φίλους ζωής και ότι θέλω να κάνω κάτι στη ζωή μου, επαγγελματικά, κάτι που θα με γεμίζει ψυχικά. Από πολύ μικρός ήμουν σε θεατρική ομάδα, ήξερα ότι μου αρέσει πολύ αλλά δεν ήξερα αν θα μπορούσα να ασχοληθώ επαγγελματικά. Δεν ήξερα αν θα μπορέσω να πετύχω σε αυτό αλλά ήξερα ότι αυτό με ενδιαφέρει και ότι το θέατρο με γεμίζει.  Όταν προχώρησε η ζωή μου αποφάσισα να ασχοληθώ επαγγελματικά.

Ωστόσο, μέχρι να φτάσεις σε αυτή την απόφαση μεσολάβησαν κι άλλες επιλογές. Ποιες ήταν και πώς προέκυψαν;

Ήμουν στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης στο Καποδιστριακό. Πάντα μου άρεσε να ασχολούμαι με τα κοινωνικά και τα πολιτικά θέματα, από την εφηβεία ακόμη. Με ενδιέφεραν οι πολιτικές θεωρίες, το πώς η κοινωνία έχει περάσει σε αυτό το στάδιο. Πάντα είχα την ανάγκη να μαθαίνω πράγματα για να έχω άποψη σε όσα γίνονται.  Θεωρούσα ότι αυτό το τμήμα ήταν κάτι που με ενδιαφέρει. Μου αρέσει και αυτό το κομμάτι πολύ και δεν αποκλείω να ασχοληθώ μελλοντικά και με αυτό. Δεν γνωρίζω τώρα με ποιο τρόπο, αλλά γενικότερα με ενδιαφέρει να ασχολούμαι με τα κοινά.  Ασχολούμουν κι ενεργά τα προηγούμενα χρόνια. Θεωρώ ότι οι νέοι δεν χρειάζεται να αποστασιοποιηθούν από την πολιτική και την κοινωνία, γιατί έτσι επιτρέπονται ακραίες ιδεολογικές τάσεις, επικίνδυνες για τη δημοκρατία και την κοινωνία. Η άνοδος των άκρων είναι  η απαξίωση της πολιτικής, αυτό το «όλοι είναι ίδιοι».  Δεν είναι.

Μετά το Πολιτικό της Νομικής τί ακολούθησε;

Στο τρίτο έτος αποφάσισα , και με την παραίνεση πολλών δικών μου ανθρώπων, να ασχοληθώ με το θέατρο. Έδωσα εξετάσεις σε δραματικές σχολές και πέρασα στο Θέατρο Τέχνης. Για εμένα ήταν πολύ μεγάλη ευλογία που πέρασα σε αυτή τη σχολή, και λόγω ονόματος, αλλά βασικά λόγω ουσίας.  Άρχισα να σπουδάζω στα 21 μου θέατρο στο θέατρο Τέχνης.  Άλλαξαν πάρα πολλά πράγματα στη ζωή μου από τότε.

Όπως;

Όπως ο τρόπος που αντιλαμβανόμουν τον κόσμο, οι προτεραιότητες και ο τρόπος που αξιολογούσα τα πράγματα.  Έπρεπε στα 21 μου να μπω σε μια διαδικασία πάλι μαθητική, να πρέπει να δώσω για να πάρω. Το βασικότερο πράγμα στο θέατρο είναι η συλλογικότητα.  Να μπορείς να είσαι με έναν άνθρωπο στη σκηνή, να τον κοιτάς στα μάτια να του μιλάς για να σου μιλήσει. Το θέατρο είναι δράση και αντίδραση. Το ερέθισμα που θα σου δώσει ο άλλος για να μπορέσεις να απαντήσεις πάνω στη σκηνή.  Σου αναπτύσσει τρομερή συλλογικότητα που είναι πάρα πολύ βοηθητική και για τη ζωή. Το θέατρο Τέχνης είναι ακριβώς αυτό «το πώς ένας ηθοποιός  πάνω στη σκηνή λαμβάνοντας τα ερεθίσματα από όλους τους άλλους μπορεί να στέκεται εκεί και να παίζει». Δεν έχει σημασία αν είσαι πρωταγωνιστής ή αν έχεις τέταρτο ή πέμπτο ρόλο. Σημασία έχει πως ότι γίνεται πάνω στη σκηνή πρέπει να υποστηρίζεται και να γίνεται αντιληπτό από όλους.

Μετά το θέατρο Τέχνης;

Στο θέατρο Τέχνης είχα την τύχη να γνωρίσω  πολλούς ανθρώπους. Ο πρώτος άνθρωπος που με πίστεψε – και δεν ζει πια- ήταν ο τότε διευθυντής  του θεάτρου Τέχνης ο Διαγόρας Χρονόπουλος.  Κορυφαία στιγμή ήταν στο 2^ο προς 3^ο έτος που συμμετείχα στην περιοδεία του Πλούτου, και έπαιξα στην Επίδαυρο, όπως και αργότερα στο έργο της Μήδειας. Αυτός ο άνθρωπος με βοήθησε πάρα πολύ, με πίστεψε, μου έδωσε τη δυνατότητα να δουλέψω –όταν ακόμη εγώ δεν ήξερα αν θα γίνω ηθοποιός- και μετά από εκεί η μια δουλειά έφερε την άλλη. Είχα τη δυνατότητα να δουλέψω  με πολύ σημαντικούς ανθρώπους στο θέατρο, για εμένα και για την ηλικία μου.

Ποια ήταν εκείνη η στιγμή που σε έκανε να νιώσεις ότι η σκηνή είναι σαν το σπίτι σου;

Όταν αποφοιτήσαμε από τη σχολή, με τον καλό συνεργάτη και φίλο πια, τον Νίκο Χανιωτάκη, θέλαμε να σηκώσουμε τον Πουπουλένιο. Δεν μπορούσαμε γιατί τα δικαιώματα είχαν ήδη κατοχυρωθεί και έτσι αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με τον «Κουλοχέρη του Σποκέιν». Αγοράσαμε τα δικαιώματα από την Αμερική, μετέφρασε ο Νίκος το έργο και πήγαμε στο θέατρο Αργώ. Αρχίσαμε αυτή την παράσταση τέσσερα χρόνια πριν, μόλις είχαμε τελειώσει τη σχολή. Μπήκαμε σε μια διαδικασία να ασχοληθούμε με την παραγωγή, με την επιλογή των ηθοποιών – που μας εμπιστεύτηκαν και ήταν πολύ σημαντικό, με την ταξιθεσία, στήναμε τα σκηνικά…κάναμε τα πάντα. Η παράσταση ήταν δικό μας δημιουργήμα, σαν ένα παιδί μας που θέλαμε να το μεγαλώσουμε σιγά σιγά. Και με τη βοήθεια πολλών ανθρώπων καταφέραμε να κάνουμε μια παράσταση στην οποία έγω ένιωσα ότι πήγαινα στο σπίτι μου. Το γεγονός ότι ασχοληθήκαμε με όλα αυτά μέσα στο θέατρο οφείλεται σε αυτό που μας καλλιέργησε το θέατρο Τέχνης, ότι ένας ηθοποιός πρέπει να περάσει από όλες τις θέσεις- από τα πάντα. Χρειάζεται να δεις σφαιρικά από αυτή τη δουλειά.

Το πάθος και η προσπάθεια για αυτό το έργο θεωρείς ότι συμβάλλουν στην επιτυχία του για 4^η συνεχόμενη χρονιά;

Εμείς κάναμε μια παράσταση για εμάς. Γενικότερα όταν ασχολείσαι με πράγματα που σε αφορούν και στο σύνολό τους θέλεις να πάνε καλά θα πάνε καλά. Το γεγονός ότι εμείς δώσαμε πολλά σε αυτή την παράσταση είναι σημαντικό, όπως το ότι μας εμπιστεύτηκε πολύς κόσμος.

Ανέφερες  πως για να πει κάποιος πως είναι ηθοποιός πρέπει να έχουν περάσει πολλά χρόνια. Τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός;

Δεν λέω ότι δεν είμαι ηθοποιός, στην πράξη. Λέω ότι αυτή η δουλειά έχει πάρα πολύ αγώνα και υπάρχει μια πολύ μεγάλη ευκολία στον τρόπο που γίνονται τα πράγματα.  Στη δουλειά μας  πια μπορούν να παρεισφρύσουν διάφοροι, μόνο και μόνο επειδή έχουν μια δημοσιότητα. Αυτό δεν είναι σωστό και όχι γιατί το λέω εγώ. Δεν είναι σωστό γιατί το να γίνεις ηθοποιός, όπως και όλα, σπουδάζεται.  Ένας άνθρωπος πρέπει να ανακαλύψει τα εκφραστικά του μέσα- γιατί το θέατρο έχει να κάνει με μια κατάθεση ψυχής- για να στέκεται σε μια σκηνή και αυτά που λέει να αφορούν το κοινό και όχι τον εαυτό του. Το θέατρο γίνεται για όλους όχι για λίγους. Το κοινό πρέπει να φύγει από το θέατρο με κάποιο συναίσθημα κι αυτό απαιτεί μια θεατρική διαδικασία. Διάφοροι άνθρωποι  που δουλεύουν στο θέατρο –και δεν είναι ηθοποιοί- δεν πρέπει να δουλεύουν στο θέατρο. Όχι ότι είναι απαγορευτικό αλλά κατά τη γνώμη μου,  πρέπει να υπάρχουν κάποια όρια. Τα κλασσικά κείμενα, για παράδειγμα, δεν μπορεί  να τα προσεγγίζει ο οποιοσδήποτε.  Αν θέλεις να πειραματιστείς, πειραματίσου. Αλλά να πεις έντιμα στο κοινό ότι αυτό που κάνεις δεν έχει σχέση με το κλασσικό έργο.

«Ξέρεις τι θαυμάζω σε εσένα; Ότι ακόμη και μετά από τόσα χρόνια, ακόμη και με αυτή τη δουλειά δεν έχεις αλλοιωθεί. Παραμένεις ο αισιόδοξος Γεράσιμος που είναι ευγνώμων για ότι του συμβαίνει!»

Σε ευχαριστώ για τη συνέντευξη!

Μαργαρίτα Μαχαίρα

M.Machaira@oloigiaolous.gr