Η νιρβάνα της μεταπολίτευσης μας τελείωσε – Του Όμηρου Δ. Τσάπαλου
Η Κυβέρνηση, μετά από 7 ημέρες κυκλοφοριακού χάους, αποφάσισε την επίταξη-επιστράτευση των απεργών με όπλο τρεις καταδικαστικές αποφάσεις των δικαστηρίων που κρίνουν την απεργία παράνομη και καταχρηστική.
Ως απάντηση, οι εργαζόμενοι του ΜΕΤΡΟ, αλλά και όλων των άλλων Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, ανακοινώνουν επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες ως ένδειξη συμπαράστασης στους απεργούς του ΜΕΤΡΟ.
Βρισκόμαστε λοιπόν στην κορύφωση της κλιμάκωσης της ρήξης μεταξύ των δύο πλευρών. Η Κυβέρνηση βρίσκεται προ των ευθυνών της γιατί καλείται να υπερασπισθεί τα συμφέρονται και την καθημερινότητα των εκατομμυρίων πολιτών που εδώ και μια εβδομάδα αδυνατούν να ανταποκριθούν επαρκώς στην εργασία και τις υποχρεώσεις τους.
Χιλιάδες μεροκάματα χάνονται, η οικονομική ζωή στο κέντρο της πόλης απλά δεν υπάρχει, οι πολυαναμενόμενες εκπτώσεις των καταστημάτων είναι κενό γράμμα για τους καταστηματάρχες, το κυκλοφοριακό χάος καθιστά αδύνατη ακόμα και την διέλευση μέσα από το κέντρο της πόλης, και όλα γενικά πηγαίνουν πίσω επειδή 100 συνδικαλιστές, με την ανοχή των υπολοίπων 1000 υπαλλήλων, αρνούνται να αποδεχτούν την πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα είναι ότι το σύστημα που τους εξέθρεψε πνέει τα λοίσθια. Η Ιστορία (και μαζί της Κοινωνία και Οικονομία) τρέχει και εξελίσσεται σε ένα εντελώς νέο σύστημα, όπου η αξιοκρατία, η ισότητα, η ισοτιμία και η παροχή ίσων ευκαιριών προς όλους θα αποτελεί τον κανόνα και όχι την εξαίρεση.
Όλοι όσοι σκίζουν τα ιμάτια τους υπερασπιζόμενοι το σύστημα του πεντάωρου και των 3000 ευρώ μεικτά είναι πλέον με την πλάτη στον τοίχο όχι γιατί η Κυβέρνηση ή η τρόικα το αποφάσισαν αλλά γιατί η ελληνική κοινωνία τους (ανα)γνώρισε και τους θέτει οριστικά στο περιθώριο.
Η οικονομική κρίση που βιώνουμε έκανε εκατομμύρια ανθρώπους να κρίνουν ορθολογικά πράγματα και καταστάσεις γύρω μας που επί δεκαετίες βρίσκονταν στο απυρόβλητο. Ένα από αυτά είναι και οι μισθοί των υπαλλήλων στα ΜΜΜ σε αντιστοιχία με τους μισθούς αυτών οι οποίοι κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά, έχουν ακριβώς την ίδια προϋπηρεσία και τα ίδια προσόντα, αμείβονται όμως το υποτριπλάσιο επειδή απλά δεν επέλεξαν (ή δεν μπόρεσαν) να εργαστούν στο ΜΕΤΡΟ ή στον ΗΣΑΠ αλλά σε μια άλλη δημόσια υπηρεσία…
Φτάσαμε στο σημείο ο οδηγός του ΜΕΤΡΟ να αμείβεται καλύτερα από τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ ή από τον πιλότο της Πολεμικής Αεροπορίας γιατί κάποιος πολιτικός κάποτε, στον καιρό των παχιών αγελάδων, αποφάσισε ότι αυτό είναι το σωστό, αυτό είναι το δίκαιο και το ανάλογο της εργασίας του κάθε υπαλλήλου!
Βρισκόμαστε επομένως μπροστά σε μια κρίσιμη καμπή. Είναι η στιγμή να αποφασίσουμε αν θα πάμε μπροστά αφήνοντας πίσω συντεχνίες, αδικίες και μικροσυμφέροντα. Αν θα προτάξουμε την μισθολογική δικαιοσύνη, την ισότητα και την ισονομία ΟΛΩΝ ή θα εξαιρέσουμε μια ομάδα εργαζομένων από τους κανόνες που διέπουν όλους τους άλλους, από τους κανόνες δηλαδή που οι καιροί και οι περιστάσεις επιβάλλουν.
Η ελληνική κοινωνία απαιτεί λύση εδώ και τώρα. Για έναν από τα εκατομμύρια ανέργων που κοιτούν με το μικροσκόπιο τις αγγελίες ευρέσεως εργασίας, το να ακούει ότι ο υπάλληλος του τριχίλιαρου απεργεί, αμείβεται κανονικά και επιπλέον ζητά να εξαιρεθεί από αυτό που βιώνουμε όλοι μας, είναι το κερασάκι στην τούρτα της προσωπικής του απόγνωσης. Κανείς δεν γεννήθηκε ανώτερος από τους άλλους και κανείς δεν είναι παιδί ενός κατώτερου Θεού. Δυστυχώς για κάποιους, η νιρβάνα της μεταπολίτευσης μας τελείωσε. Καιρός να ξυπνήσουμε.
Όμηρος Δ. Τσάπαλος
Πολιτικός Επιστήμονας
