Καταγράφοντας στιγμές μέσα από το φακό της Αλεξάνδρας Σταμοπούλου

Για την Αλεξάνδρα Σταμοπούλου o φωτογραφικός φακός είναι άλλος ένας τρόπος με τον οποίο κοιτάει τη ζωή και τους ανθρώπους. Η αγάπη της για την φωτογραφία ξεκίνησε από την ηλικία των έξι ετών, και έκτοτε δεν έχει σταματήσει να “καταγράφει στιγμές”. Η φωτογραφία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της. Για την Αλεξάνδρα δεν είναι επάγγελμα, αλλά τρόπος ζωής. “Μια φωτογραφία μπορεί να μείνει αναλλοίωτη στο χρόνο, και αποτυπώνει μια αληθινή μοναδική στιγμή”.
Ποιος είναι ο ακριβής επαγγελματικός τίτλος σας σήμερα;

Φωτογράφος γάμων και βαπτίσεων κυρίως.

Έχετε σπουδάσει φωτογραφία;

Παρακολούθησα αρκετά σεμινάρια φωτογραφίας αλλά πιο πολλά μάθαινα δουλεύοντας καθημερινά με τον φωτογραφικό φακό. Ένας δάσκαλος μου μάλιστα με απέτρεψε από το να παρακολουθήσω το μάθημα του – Σύνθεση Φωτογραφίας- «Θα επηρεασθείς και θα χάσεις το πηγαίο μέσα σου» μου έλεγε. Στη συνέχεια σπούδασα Γραφιστικές Τέχνες και παρακολούθησα πολλά χρόνια ελεύθερο σχέδιο ψάχνοντας τον δρόμο μου. Η γνωριμία μου με τον τον σπουδαίο φωτογράφο γάμων Jeff Ascοugh ήταν καταλυτική.

Πώς ξεκινήσατε να εργάζεστε ως φωτογράφος;

Το 1993 επιστρέφοντας στην Ελλάδα απάντησα σε μια αγγελία που ζητούσαν φωτογράφο σε τουριστικές μονάδες. Μετά ακολούθησαν τα κρουαζιερόπλοια και τα νυχτερινά κέντρα, πορτρέτα για τραγουδιστές στην όπερα, και διάφορες συνεργασίες. Επίσης δούλεψα ως βοηθός σε φωτογραφικό στούντιο αλλά γρήγορα κατάλαβα πως δεν μου ταιριάζει. Έτσι στράφηκα στο ρεπορτάζ, πρώτα δρόμου άλλα μετά από μια άσχημη αντίδραση ενός περαστικού στο Παρίσι προτίμησα να κάνω ρεπορτάζ σε προστατευμένο περιβάλλον, όπως είναι των γάμων και βαπτίσεων, όπου κάνεις δεν αντιδρά αρνητικά όταν καταλαβαίνει πως τον φωτογραφίζεις.

Τι θα λέγατε ότι σας διαφοροποιεί από τους άλλους φωτογράφους;

Η μη παρεμβατικότητα μου και η διακριτική μου παρουσία. Αφήνω τα πράγματα να κυλήσουν ακριβώς όπως θα γίνονταν αν δεν ήμουν καθόλου εκεί. Στόχος μου είναι να καταγράψω τα γεγονότα για τις επόμενες γενιές μέσα σε αληθινές εικόνες. Συνήθως έγχρωμες αλλά και ασπρόμαυρες όταν το απαιτεί η ίδια η φωτογραφία, κατά κύριο λόγο landscape, επηρεασμένη από τον κινηματογράφο αλλά και από το τρόπο που βλέπει το μάτι.

Η επιλογή του επαγγέλματος που ασκείτε σήμερα, αποτελούσε για εσάς και παιδική φιλοδοξία;

Όχι, με φανταζόμουν περισσότερο ως ζωγράφος μικρή. Η φωτογραφία μπήκε στην ζωή μου τόσο σιωπηλά και ρίζωσε χωρίς να το καταλάβω. Ήταν ένας τρόπος έκφρασης και μάλλον χωρίς αυτόν δεν θα είχα βγει από το καβούκι μου.

Ποια ήταν τα ερεθίσματα κατά την παιδική σας ηλικία που στάθηκαν καθοριστικά για την επαγγελματική σας πορεία;

Ήμουν από μικρή πολύ ντροπαλή, και καθόμουν σε μια γωνία και παρατηρούσα, τον κόσμο, τι γίνεται, πως συμπεριφέρονται, και δεν μιλούσα πολύ, πάντα καθόμουν και κοίταζα. Στο γυμνάσιο είχαμε έναν καθηγητή που έφτιαξε ένα σκοτεινό θάλαμο, μας έδινε φωτογραφικές μηχανές το σαββατοκύριακο και τυπώναμε τις φωτογραφίες μες στην εβδομάδα. Αν υπάρχει μικρόβιο, όπως λένε μερικοί, τότε σίγουρα εκεί το κόλλησα. Μας άρεσε τόσο πολύ, που πηγαίναμε με μια φίλη στα εμπορικά κέντρα. Ντυνόταν που λες η φίλη με ότι έβρισκε, και την φωτογράφιζα και μετά εμφάνιζα τις φωτογραφίες στο σχολειό. Σε αυτόν τον σκοτεινό θάλαμο μάλλον μου μπήκε το μικρόβιο.

Είστε ευχαριστημένη από την άσκηση του επαγγέλματός σας; Συμβάλλει στην ποιότητα της ζωής σας έτσι όπως την είχατε στο μυαλό σας όταν ξεκινήσατε;

Είμαι πολύ ευχαριστημένη, τώρα πια ζω από το επάγγελμα μου. Μπορώ και διαχειρίζομαι τον χρόνο εργασίας όπως τον θέλω και αυτό είναι πολύ σημαντικό για έμενα. Ελπίζω να πεθάνω φωτογραφίζοντας γιατί αλλιώς δεν θα ξέρω τι θα κάνω!

Τι θα συμβουλεύατε τους νέους που σκοπεύουν να ακολουθήσουν το επάγγελμά σας;

Θα τους έλεγα ότι είναι μια πολύ ωραία περιπέτεια. Δεν νιώθω ότι μπορώ να συμβουλέψω κανέναν γιατί ο καθένας είναι τόσο διαφορετικός.

Mayo Aderinto

oloigiaolous.gr