Η Κέλλυ Κουναλάκη μιλά για το «Ταίρι» της
Το συγγραφικό της ντεμπούτο με το βιβλίο «Το Ταίρι» κάνει η νεαρή συγγραφέας Κέλλυ Κουναλάκη και αποκαλύπτεται.
Κατ΄αρχάς θα θέλαμε να μας πείτε ποια ήταν η αφορμή για να γράψετε το βιβλίο σας;
Δεν υπήρξε ποτέ καμία συγκεκριμένη αφορμή, τουλάχιστον όχι συνειδητά, νομίζω πως υποσυνείδητα στηνόταν για καιρό η ιδέα της ιστορίας. Και ξαφνικά μια μέρα ξύπνησα και άρχισα να γράφω για ένα θέμα που ήξερα πως πάντα ήταν εκεί, αυτό της συντροφικότητας, του μαζί και του χώρια.
Τι πραγματεύεται το βιβλίο και ποιοι είναι οι κεντρικοί του ήρωες;
Η ιστορία ακολουθεί την πορεία ενός ζευγαριού παπουτσιών που ξεκινούν μαζί το κοινό τους ταξίδι, αλλά κάποια στιγμή αυτό διακόπτεται απότομα. Μετά από μια σειρά περιπετειών και δύσκολων καταστάσεων που καλείται έκαστο να αντιμετωπίσει, θα ξαναβρεθούν μαζί κάτω από δύσκολες και… δύσοσμες συνθήκες, αλλά τίποτα δεν έχει σημασία, εφόσον είναι και πάλι μαζί. Ο Αιμίλιος και η Μίρκα, ένα ζευγάρι αλλιώτικο από τα άλλα, μας καλούν να ανακαλύψουμε τη σχέση μας με την επιλογή του να είμαστε συντροφικοί ή όχι και ίσως και τους λόγους της εκάστοτε επιλογής.
Ποιο μήνυμα θέλετε να περάστε στους αναγνώστες σας;
Έχω τη διάθεση και αφήνω ανοιχτό στον αναγνώστη το μήνυμα που θέλει να πάρει από το βιβλίο, παρότι υπάρχει μιας σαφής δομή αρχής, μέσης και ευτυχούς τέλους. Όταν έγραψα το «Ταίρι» θεώρησα πως εκεί βρίσκεται το μήνυμα της αιώνιας αγάπης, αυτό που λέμε «πολύ καλό για να είναι αληθινό», αλλά και τρομερά ελπιδοφόρο και αισιόδοξο για πολλούς από εμάς. Ο βραχνάς που είναι για κάποιους το «για πάντα», για κάποιους άλλους και μόνο σαν σκέψη αποτελεί την απόλυτη σανίδα σωτηρίας κι έναν λόγο για να συνεχίζουν να προσπαθούν στο καθετί που κάνουν. Ύστερα από καιρό και αφού είχα ολοκληρώσει την ιστορία, ανακάλυψα πως τα μηνύματα σε μια δεύτερη ανάγνωση είναι πιο περίπλοκα από ότι κι εγώ θα μπορούσα να έχω φανταστεί, σε μια υπερβολή θα μπορούσα να πω ότι αμφισβήτησα την πρωταρχική μου έμπνευση και ιδέα. Για έμενα λοιπόν το «Ταίρι» και οι αλληγορίες του θέλουν να περιγράψουν τις δυσκολίες με τις οποίες μπορεί να έρθει αντιμέτωπη μια σχέση, ακόμη και μια φιλική σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων, για να φτάσει στο στάδιο της αποδοχής, έπειτα της κατανόησης, της συνύπαρξης, της ολοκλήρωσης, διαδικασίες που ζητούν να υπερβούμε τις δυνάμεις μας και να έρθουμε αντιμέτωποι με εξελίξεις για τις οποίες τελικά δεν θα μπορούσαμε να είμαστε ποτέ προετοιμασμένοι.
Τι είδους βιβλία σας αρέσει να διαβάζετε και ποιος ο αγαπημένος σας συγγραφέας;
Τα τελευταία τρία χρόνια μου αρέσει πολύ να διαβάζω αστυνομική λογοτεχνία και έχω μια αγάπη στη νέα σχολή Σκανδιναβών συγγραφέων του είδους. Αφήνω το σασπένς της κάθε ιστορίας να με απορροφήσει, τρέχω πίσω από τους ήρωες να δω αν μπορώ να μαντέψω κάποιο στοιχείο κι εγώ. Όσον αφορά στους αγαπημένους μου συγγραφείς όλων των εποχών, νομίζω πως δεν θα ξεπεράσω ποτέ την αγάπη μου για τον Όσκαρ Ουάιλντ και τον Έντγκαρ Άλαν Πόε, ιερά τέρατα της πένας, δύο τρομακτικές ιδιοφυΐες, αλλά και δυο βασανισμένες ψυχές που αποτύπωσαν ευφάνταστα στο χαρτί τα στραβά των ζωών τους.
Αγαπημένη φράση από βιβλίο και ποιο;
«Τι κουτή που είναι η Αγάπη, ούτε μισή χρησιμότητα της Λογικής δεν έχει, γιατί ποτέ δεν αποδεικνύει τίποτα και πάντα μιλάει για πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν και κάνει τον άνθρωπο να πιστεύει πράγματα που δεν είναι αληθινά».
Ο Ουάιλντ στην ιστορία για παιδιά «Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο» συνδυάζει για μια ακόμη φορά τον εξαιρετικό λόγο του και την λεπτεπίλεπτη ειρωνεία του για να μας διδάξει πως η αγάπη υπάρχει, αλλά καμιά φορά πληγώνει, απορρίπτει, σε κάνει να ελπίζεις άδικα. Δύσκολες διαδρομές μεν, φυσιολογικές δε.
Έχετε προγραμματίσει κάποια παρουσίαση του βιβλίου και αν ναι που.
Θα γίνει μια πρώτη παρουσίαση του βιβλίου στην Αθήνα την Κυριακή 23 Απριλίου, στο Polis Art Café.
Μαζί μου θα βρεθούν στο ρόλο των ομιλητών μερικοί εξαιρετικοί άνθρωποι, η Σίσσυ Καλλίνη (δημοσιογράφος), ο Μάρκος Φράγκος (δημοσιογράφος, μουσικοκριτικός), η Φρόσω Φωτεινάκη (συμβουλευτική ψυχολόγος), ενώ αποσπάσματα θα διαβάσει η Irene.
Σε ποιο πρόσωπο αφιερώνεται το βιβλίο σας;
To«Ταίρι» το έχω αφιερώσει στη γιαγιά Πόπη και τον παππού Νίκο, που ήταν ζευγάρι για πέντε δεκαετίες, μέχρι και τον θάνατο του παππού μου. Τα ηλικιωμένα ζευγάρια που έχουν φάει τη ζωή παρέα με ένα κουτάλι, οι έρωτες που έγιναν αγάπη για μια ζωή, είναι εικόνες με τις οποίες όποτε έρχομαι αντιμέτωπη δεν μπορώ να τιθασεύσω τη συγκίνηση μου.
Περισσότερα και η συνέχεια της συνέντευξης, εδώ.
