Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα χωριό της Κίνας
Αν σου έλεγαν πως θα ζούσες την υπόλοιπη ζωή σου στο πλουσιότερο χωριό της Κίνας με καταθέσεις 115.000 ευρώ στην τράπεζα, αλλά αν έφευγες θα τα έχανες όλα, τι θα έκανες;
Πρώτον, ποιος θα σου έθετε αυτό το ερώτημα; Δεύτερον, γιατί να χαθούν οι καταθέσεις; Τρίτον, αποκλείεται (σε όλα)…!
Για τους 2.000 κατοίκους του Huaxi, δεν φαίνεται να τέθηκε ποτέ δίλημμα, αφού πέρα από τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, έχουν δωρεάν εκπαίδευση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σπίτι, αυτοκίνητο, ενώ είναι και μέτοχοι των εταιρειών που φέρνουν πλούτο στο “σοσιαλιστικό” παράδεισο που ίδρυσε, λίγο έξω από τη Σανγκάη, ο Wu Renbao, το 1961.
Το “Number One Village Under The Sky”, όπως είναι γνωστό το Huaxi, που έχει έκταση λίγο μικρότερη από ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο, επισκέπτονται κάθε χρόνο 2.000.000 τουρίστες. Στους δρόμους του συναντούν εκατοντάδες άσπρες BMW και τοιχογραφίες που αντί ν” απεικονίζουν μυώδεις εργάτες σε φάρμες, όπως συνηθίζεται στα κομμουνιστικά καθεστώτα, δείχνουν χαρούμενες οικογένειες που ζουν σε χλιδάτες μεζονέτες, ενώ από τα ηχεία που βρίσκονται στην κεντρική πλατεία του χωριού, κάθε μία ώρα ακούγεται η εξής φράση: »Αν θέλετε να δείτε ένα θαύμα, ελάτε στο Huaxi».
Spooky!
Δίπλα την κεντρική πλατεία, του χωριού χτίστηκε το 2011 ένας ουρανοξύστης 328 μέτρων – δηλαδή 4 μέτρα ψηλότερος από τον πύργο του Άιφελ – και 74 ορόφων ως σύμβολο της κομμουνιστικής ουτοπίας που οραματίστηκε ο Μάο. Μέσα του στεγάζεται το πεντάστερο “Long Wish International Hotel”, με 826 δωμάτια και 16 προεδρικές σουίτες.
Το ετήσιο εισόδημα των κατοίκων του, οι οποίοι είναι αγρότες, ανέρχεται στα 16.500 ευρώ, ποσό που δεν προκαλεί ιδιαίτερη αίσθηση αν δεν συνοδεύεται από την πληροφορία πως είναι περίπου 40 φορές μεγαλύτερο από αυτό του μέσου Κινέζου αγρότη. Μετοχές του “Huaxi Group” του ομίλου επιχειρήσεων του χωριού, που έχει μπει στο κινεζικό χρηματιστήριο, το οποίο εκτός προφανώς από τη γεωργία, ασχολείται με διάφορους παραγωγικούς τομείς από την κατασκευή προϊόντων αλουμινίου, σιδήρου, υφάσματος μέχρι αγοραπωλησίες ακινήτων, έχει κάθε ένας από τους 2.000 κατοίκους του.
Βέβαια, στο Huaxi δεν μένουν μόνο αυτοί και οι τουρίστες, αλλά και 30.000 μετανάστες από γειτονικές χώρες, οι οποίοι έχουν πολύ μικρότερο μερίδιο στον πλούτο του χωριού. Στην ίδια κατηγορία βρίσκονται και πρώην κάτοικοι γειτονικών χωριών, τα οποία απορρόφησε το Huaxi. Μία απορρόφηση, που σύμφωνα με αμερικάνικα ΜΜΕ, έγινε με τη βία, αφού το Huaxi πήρε τις περιουσίες των κατοίκων τους, τις επένδυσε προς όφελός του, αφήνοντας ένα ποσοστό τους να ζει κάτω από φρικτές συνθήκες.
Στο Huaxi δεν επιτρέπεται ο τζόγος, τα ναρκωτικά και η επαφή με τους τουρίστες. Δεν υπάρχουν μπαρ, internet cafe και γενικότερα νυχτερινή ζωή, ενώ κατάσχεται η περιουσία οποιουδήποτε προσπαθεί να αναπτύξει ιδιωτική επιχειρηματική πρωτοβουλία, αλλά και οποιουδήποτε θελήσει να φύγει από αυτό. Οι κάτοικοι του διασκεδάζουν μέσω συχνών συναντήσεων και παραστάσεων της θεατρικής του ομάδας.

Το “θαύμα” του Huaxi οφείλεται στον Wu Renbao, έναν αγρότη και πρώην γραμματέα της κομματικής επιτροπής του Huaxi, ο οποίος τα πρώτα χρόνια της πολιτιστικής επανάστασης του Μάο έστησε στην περιοχή ένα εργοστάσιο κατασκευής μπουκαλιών σπρέι για λίπασμα. Τα έσοδα του εργοστασίου ήταν 230.000 ευρώ το χρόνο, τα οποία επενδύονταν σ” άλλους τομείς στο Huaxi, με αποτέλεσμα ν” αποτελεί σήμερα ένα οικονομικό και κοινωνικό πρότυπο για την υπόλοιπη Κίνα. Από το 1970 μέχρι το θάνατό του το 2013, ο Wu Renba ήταν ο διοικητής της περιοχής, ρόλο που έχει πλέον ο γιος του.
Πείτε το όπως θέλετε. Αυτό είναι ένα από τα πιο πλούσια, μυστηριώδη και αμφιλεγόμενα χωριά του πλανήτη.
OloiGiaOlous (M.M)