Όταν πτώχευσαν τις ζωές μας της Λιάνας Σπυροπούλου

Σημασία έχει να μην κοιτάμε. Να βλέπουμε. Να μην συνηθίσουμε τη δυστυχία ρε γαμώτο…

Καθόταν σε μια γωνιά κοιτώντας τους πρωινούς πελάτες του σουπερ μάρκετ. Κοιτούσε, αλλά δεν έβλεπε. Και δεν έφταιγαν τα γέρικα μάτια της. Τα ρούχα της πεντακάθαρα. Το ίδιο και τα παπούτσια της, παρόλο που οι σόλες ήταν λιωμένες.

Φορούσε ένα και μοναδικό κόσμημα, το πολυτιμότερο που μπορεί να έχει κάποιος στο χέρι του. Μόνο που το όνομα στο εσωτερικό του την είχε αφήσει μόνη της να παλεύει εδώ και τρία χρόνια.

Δε μιλούσε, δε ζητιάνευε. Ήταν προφανές ότι δεν άντεχε να το κάνει. Κάθισα μισοκρυμμένη λίγο πιο κει αναβάλλοντας για λίγο τα ψώνια του σπιτιού. Θες το δημοσιογραφικό μικρόβιο, θες η ανθρωπιά, ήθελα να δω τι συμβαίνει.

Κατά διαστήματα πήγαινε κάτι να ψελλίσει. Δεν της έβγαινε. Καμία από τις βιαστικές κυρίες ή κυρίους δεν της έριχνε μίση ματιά. Ούτε κι εκείνοι την έβλεπαν ακόμα και αν την κοίταζαν. Σα να ήταν συνηθισμένοι στο να αντικρίζουν συνεχώς τη δυστυχία.

Και κάθε που ξεκίναγαν να βγουν οι λέξεις, σώπαινε. Και τα μάτια της γέμιζαν. Κάρφωνε τα μάτια της στις σακούλες που έβγαιναν.

-Καλημέρα γιαγιά… Μπορώ να σε βοηθήσω σε κάτι;

Ορθάνοικτα τα μάτια από έκπληξη, το σκαμμένο πρόσωπο έγινε πιο βαθύ και τα αυλάκια άρχισαν να γεμίζουν.

-Τι να σου πω κόρη μου… Ότι μπορείς…

-Που μένετε; Χρειάζεστε κάτι;

Δεν ήθελα να προσφέρω λίγα χρήματα. Φοβόμουν μην την προσβάλλω, ήθελα και να μάθω πως θα τα βγάλει πέρα αύριο που δε θα τη δω.

-Στην Ηλιούπολη μένω. Παίρνω 370 σύνταξη ΟΓΑ. Μου φτάνουν για το ενοίκιο και τα φάρμακα, μόνο εγώ και ο γιος μου που έχει κάνει ανοιχτή καρδιά μείναμε. Εγώ 86, εκείνος 56. Μας δίνει φαγητό η εκκλησία… Να μαζέψω μερικά ευρώ θέλω για να πληρώσω τη ΔΕΗ, να μη μου κόψουν το ρεύμα. Κατά τα άλλα μια χαρά είμαστε παιδί μου…

Μια χαρά… Πνίγομαι από οργή και τύψεις. Για όσα έκανα και για όσα δεν έκανα. Για όσα άφησα το κωλοκράτος να μην κάνει.

-Μη με κοιτάς, παιδί μου. Τι παιδί μου, εγγόνι μου… Να ο λογαριασμός αν δε με πιστεύεις…

Βγάζει ένα μάτσο χαρτιά με σφραγίδες από την καφέ της τσάντα και μου τα δίνει.

Η συνέχεια δεν έχει καμιά σημασία. Σημασία έχει να μην κοιτάμε. Να βλέπουμε. Να μην συνηθίσουμε τη δυστυχία ρε γαμώτο…

Λιάνα Σπυροπούλου