Παράθυρο..ζωή! Της Μάνιας Βασιλειάδου

Παράθυρα…
Παράθυρα ξύλινα,σιδερένια,γκρίζα,χρωματιστά
Παράθυρα ανήλιαγα,παράθυρα φωτεινά ,παράθυρα ορθάνοιχτα και παράθυρα ερμητικά κλειστά .
Παράθυρα που οδηγούν στο παρελθόν,παράθυρα που τ’ανοιγείς μόνο για λίγες στιγμές και άλλα που οδηγούν στο μέλλον.
Παράθυρα που σου θυμίζουν μια ζωή.

Φως ,Θάλασσα ,Αέρας ,Αρμύρα ….Καλοκαίρι ……υπάρχει ένα παράθυρο για τον καθένα που δίνει ελπίδα και γαλήνη στη ψυχή.

Το δικό μου το ανοίγω κάθε χρόνο τέτοια εποχή και ζω όλο το χρόνο γι’αυτή τη στιγμή.

Για τη στιγμή που θα δω την απεραντοσύνη της θάλασσας και θα μυρίσω τον αέρα να κουβαλάει την αρμύρα του πελάγους να μου τζούζει τα ρουθούνια .Τα πλακάκια του μπαλκονιού που καίνε και το φως …αχ το φως αυτό το ελληνικό ,το Αππολώνιο, που αγκαλιάζει την ερωμένη του ,τη θάλασσα με τον πιο ηδυπαθή τρόπο.

Μια βάρκα μόνη μεσοπέλαγη και οι φωνές των ψαράδων να μπλέκονται με τα κύματα και τους γλάρους .
Λόφοι απο πεύκα να κλείνουν στην αγκαλιά τους τη θάλασσα.

Και ο Όλυμπος να χάσκει απέναντι ,τεράστιος και αγέρωχος , δημιουργώντας σου τη
βεβαιότητα ότι οι Θεοί ζουν ακόμα εκεί ψηλά και σκορπούν ευτυχία ,δυστυχία,ίντριγκες και πάθη στους απλούς ανθρώπους!

Και εγώ εκείνη τη στιγμή να νοιώθω ότι έχω βρει τη θέση μου στον κόσμο .
Γιατί από αυτό το παράθυρο κάθε χρόνο βλέπω τη ζωή μου να περνάει μπροστά σαν ταινία νοσταλγική και ταυτόχρονα να ξαναγίνομαι παιδί,κόρη,έφηβη,γυναίκα,σύζυγος,μάνα .

Θυμάμαι την πρώτη φορά που το άνοιξα ,κοριτσάκι 8 χρονών και ειδα παιδιά να παίζουν και οικογένειες να κολυμπούν .
Θυμάμαι παρέες ,φιλίες ,ανθρώπους που φύγανε και ανθρώπους που ήρθαν.
Θυμάμαι έρωτες και δάκρυα ,φεγγαρόφωτα και φωτιές στην παραλία .
Θυμάμαι μουσικές,πάρτυ,γέλια και χορούς μέχρι πρωίας.
Θυμάμαι βόλτες με φουσκωτά και επιστροφές με δειλινά .
Θυμάμαι τη βάρκα του γείτονα να φέρνει ψαριά και να την τρώμε κακαβιά ,όλοι μαζί στον κήπο.
Θυμάμαι μπουρίνια,τη θάλασσα να γίνεται μαύρη και σκοτεινή και εμείς να τρέχουμε να σώσουμε ανθρώπους και βάρκες.
Θυμάμαι το πρώτο μπάνιο του γιου μου .
Θυμάμαι τις φωνές των παιδιών μου να παίζουν με τους φίλους τους στον κήπο.
Θυμάμαι τα βράδυα που ο Γιώργος μου μάθαινε τους αστερισμούς στον ουρανό.
Θυμάμαι τη Γιορτή μου κάθε Δεκαπενταύγουστο και τα γλέντια με την παρέα.

Και όλα γίνονται απλά και ξεκάθαρα και φωτεινά και γαλήνια .Και τίποτα πια δε με βαραίνει και μπορώ να σηκώσω στις πλάτες μου δυσκολίες ,λάθη ,προβλήματα ,να πάρω ελπίδα και κουράγιο να συνεχίσω …..

Γιατί για εμένα αυτό το παράθυρο είναι το παράθυρο ζωή .Είναι η δική μου ζωή ,στη δική μου Ελλάδα ,στο δικό μου πλανήτη.

Είμαι ο δικός μου Μικρός Πρίγκηπας και αυτή είναι η μεγαλύτερη περιουσία που απέκτησα στη ζωή αυτή.

Μάνια Βασιλειάδου
Oloigiaolous.gr